Was ik een man, ik was Superman

Was ik een man, ik was superman.

Maar helaas.

Het is internationale vrouwendag en dat was de aanleiding tot enkele leuke gesprekken en hersenspinsels. Waarvoor lunchen met vriendinnen al niet goed is. Het lijkt dat 'the battle of the sexes' verleden tijd is en volgens sommigen mag het feminisme stoppen. Dat we evenveel mogen en kunnen. Dat vrouwen soms een beetje te hoog van de toren blazen wie weet. Is dat zo?

If I were a boy

Zo zong Beyoncé en ik heb er ook al aan gedacht. Praktisch elke keer als ik een scheve blik krijg omdat de kinderen 'weer' naar de opvang gaan. Of als ik een geschenk vergeet te kopen voor het verjaardagsfeestje.

De stress als je werk laat liggen om mee wiskunde te blokken. Het schuldgevoel als de deadline voorrang krijgt op een schoolfeestoutfit. De torenhoge was, de nieuwe turn pantoffels die dringend gekocht moeten worden, .... En natuurlijk ook het schuldgevoel als jij geen pannenkoeken kan bakken voor carnaval op school.

Ik vraag mij af of de ene papa de andere papa hierop aanspreekt, eerlijk. Een man die carrière maakt, die voor zijn passie/job gaat, is een 'man'. Als die dan nog een deel - ik zeg niet eens de helft - op zich neemt van het huishouden is hij Superman. Serieus, over een man die meehelpt, wordt gesproken, 'amai, jij hebt geluk'. Een man - en ik zie ze graag - wil ook vaak een 'good job' want het is niet normaal. En ik/we zijn ook dankbaar voor de hulp.

Ik vraag me af wat ze zeggen onder mannen als een vrouw dingen van het huishouden doorgeeft voor haar carrière. Mogelijk niet 'amai, jij hebt geluk'.

'en'

Als een vrouw carrière wil maken, moet dat als een 'en' in de meeste gevallen. Carrière 'en' gezin 'en' relatie 'en' liefst nog 'ik' ook. En die 'en' wordt zwaar want de 'ik' moet vaak wijken om alles rond te krijgen. En als de 'ik' moet wijken, komt de 'wij' onder druk te staan. En dan kan de 'ik' ontploffen en zo geraak je naar de noemer 'zwak' als je uitvalt, of 'bitch' als je uitschiet.

Zelfzorg, grenzen stellen en vandaag toch eens stil staan bij de verdeling. En of het voor jou ok is, houdbaar, haalbaar. Niet alleen de verdeling met de mannen. Vaak ligt er een groter vraagstuk bij jezelf. Al dat "moeten", van wie moet dat? En word je daar gelukkig van? Als je kon kiezen, hoe zag het er dan uit?

Dat leer jij en ik met vallen en opstaan, bijsturen waar nodig, dankbaar zijn dat we elkaar helpen. Dat is een mooi stuk van mijn job, want dit komt toch vaak boven in gesprekken.

Voor mijn dochters

Ik wens mijn meisjes (11 en 13 ondertussen) een echte keuze zonder enig schuldgevoel, gekke blikken en achterklap. Ik wens hen ook de kracht om als dat toch komt te kunnen plaatsen en iedereen het beste te blijven wensen. Het verstand daarom ook en het inzicht om iedereen te laten 'zijn' in haar of zijn keuzes los van hun eigen keuze. Ieder zijn leven, ieder zijn keuzes en dus ook ieders gevolgen, want kiezen is en blijft verliezen. Of je nu een man bent of een vrouw. En wees nieuswgierig naar andere keuzes, sta open, leer. Elke dag opnieuw, niet alleen op vrouwendag.

En moest ik een zoon hebben, wens ik dat die ook vrij kan kiezen. Voor 4/5e, voor meer tijd voor de kinderen, voor meer tijd voor zichzelf en weg van carrière als dat zijn pad is of voor een top carrière als wat dan ook. Want ook dat is feminisme. En ook deze kant is nog niet in orde. It swings both ways.